ბიშონ ფრიზე

გამარჯობათ მკითხველებო…

სამ წელზე მეტი ხნის დაგვიანების შემდეგ, კვლავ დავუბრუნდი ჩემს ბლოგს…

მინდა ისევ მადლიერების გამოხატვით დავიწყო პოსტი. მთელი ამ ხნის განმავლობაში პერიოდულად ვადევნებდი თვალყურს ბლოგზე მიმდინარე ამბებს. მახარებს ძალიან თქვენი აქტიურობა, სხვადასხვა პოსტების ნახვები, კომენტარები და კითხვები. აქვე მინდა მცირედი დაზუსტება გავაკეთო: მხვდება ხოლმე სხვადასხვა სახის კითხვები ძაღლებთან დაკავშირებით, რაც წმინდად ვეტერინარული და კინოლოგიური ხასიათისაა და მათზე სამწუხაროდ ვერ გპასუხობთ და იმედია არც მიწყენთ, რადგან მე არ ვარ არც კინოლოგი და არც ვეტერინარი. გახლავართ ასე რომ ვთქვათ დილეტანტი, მოხალისე ამ საქმეში. უბრალოდ ძალიან მიყვარს ძაღლები და ვდებ პოსტებს სხვადასხვა ჯიშის შესახებ. სულ ესაა..

რაც შეეხება დღევანდელ პოსტს, იგი ეხება ძალიან საყვარელ, თეთრ და ღუნღულა ძაღლის ჯიშს, უსაყვარლეს ბიშონ ფრიზეს 🙂

162493-849x565r1-bichon-frise

ბიშონ ფრიზე

ძაღლის ჯიში:                                     ბიშონ ფრიზე

სხვა სახელი:                                       Bichón Tenerife                                                                                                                                                                  Bichon à poil frisé

წარმომავლობა:                                 კანარის კუნძულები (ესპანეთი) / ბელგია

ფერი:                                                  მთლიანად თეთრი

ბეწვის ტიპი:                                      საშუალო სიგრძის. რბილი, აბრეშუმისებრი                                                                                                               ტექსტურის, ხვეულებით

სიმაღლე:                                              23 – 28 სმ

წონა:                                                   5-10 კგ

ლეკვების რაოდენობა:                    4 – 6 ლეკვი

სიცოცხლის ხანგრძლივობა:         12 – 20 წელი

 

წარმოშობის ისტორია:

ბიშონ ფრიზე წარმოიშვა ბარბეტის, ანუ წყლის სპანიელისა და სტანდარტული პუდელისაგან. სიტყვა “ბიშონი” მომდინარეობს შუა საუკუნეების ფრანგული სიტყვა “bichon”-საგან (“პატარა გრძელბეწვიანი ძაღლი”), რომელიც წარმოადგენს ძველფრანგული სიტყვა “biche”-ს, ძველინგლისური “bicce”-სა და გერმანული “Betze”-ს კნინობით ვარიანტს, რაც სამივე ენაზე ნიშნავს “მდედრობითი სქესის (ძუ) ძაღლს). ჯიშის სახელწოდება “Bichon Frise” კი მომდინარეობს ფრანგული “Bichon à poil frisé”-დან, რაც “ხუჭუჭა კალთის ძაღლს” ნიშნავს.

ბიშონ ფრიზე მიეკუთვნება ბიშონის ტიპის ძაღლს, რომელიც თავის მხრივ 4 კატეგორიად იყოფა: ბიშონ მალტესი, ბიშონ ბოლონიეზი, ჰავანური ბიშონი და ბიშონ ტენერიფე (ეს ჯიში). ზემოთ მოყვანილი ყველა ჯიში წარმოიშვა ხმელთაშუა ზღვისპირეთში. თავიანთი მხიარული ხასიათის გამო, ისინი ბევრს მოგზაურობდნენ და ხშირად ბარტერადაც კი იყენებდნენ მეზღვაურები ერთი კონტინენტიდან მეორეზე გადასვლისას. მოგზაურობის შედეგად, ძაღლები მოხვდნენ ესპანეთში და სარწმუნოა ის ფაქტი, რომ ესპანელმა ზღვაოსნებმა მოახდინეს ამ ჯიშის შეყვანა კანარის კუნძულების ერთ-ერთ კუნძულ ტენერიფეზე. მე-14 საუკუნეში იტალიელმა მეზღვაურებმა თავიანთი მოგზაურობისას ხელახლა აღმოაჩინეს ძაღლის ეს ჯიში და დაუბრუნეს კონტინენტს, სადაც ისინი იტალიელი დიდგვაროვნების საყვარელ ძაღლებად გადაიქცნენ, რომელთაც ბეწვს უკრეჭდნენ “ლომის სტილში”, როგორც ეს მიღებული იყო იმ დროისათვის სამეფო კარზე.

მიუხედავად იმისა, რომ ბიშონი არ არის რეტრივერი ან წყლის ძაღლი, მას, როგორც მეზღვაურის ძაღლის წარმომავლობის მქონეს, ძალიან უყვარს წყალი და წყლიდან ნივთების გამოტანა, თუმცაღა გემებზე ამ ჯიშის ძაღლის დანიშნულება მხოლოდ ადამიანისათვის კომპანიონობის გაწევა იყო.

ბიშონ ტენერიფე საკმაოდ პოპულარული იყო საფრანგეთში, რენესანსის პერიოდში ფრანსუა I-სა (1515-1547 წწ) და ჰენრი III-ის (1574-1589 წწ) მეფობის პერიოდში. ძაღლის ამ ჯიშმა სახელი გაითქვა ესპანეთშიც, სადაც ისინი მეფისწულებისა და მეფის ასულების ნებიერებად იქცნენ. ბიშონებს ესპანური სკოლის მხატვრებიც ხშირად იყენებდნენ თავიანთ ნამუშევრებში, მაგალითად ცნობილმა ესპანელმა მხატვარმა – ფრანსისკო დე გოიამ ბიშონ ფრიზე თავის რამოდენიმე ნამუშევარში უკვდავყო.

ბიშონებისადმი ინტერესი განახლდა ნაპოლეონ III-ის მმართველობის პერიოდში, თუმცა მინელდა მე-19 საუკუნის ბოლოს, როცა იგი იქცა “ჩვეულებრივ ძაღლად”, რომელიც ქუჩებში დარბოდა არღნის დამკვრელებთან ერთად, უწევდა დახმარებას მხედველობის არმქონე ადამიანებს და ასრულებდა სხვადასხვა ტრიუკებს ცირკებსა და ბაზრობებზე.

1933 წლის 5 მარტს, ჯიშის ოფიციალური სტანდარტის მიღება მოხდა საფრანგეთის ეროვნული კენელ კლუბის – Société Centrale Canine-ის მიერ, რაც მეწილად განპირობებული იყო ბელგიელი კომიქსების მხატვრის – ერჟეს “ტინ-ტინის თავგადასავლები”-ს პოპულარობით, რომლის ერთ-ერთ პერსონაჟს წარმოადგენდა პატარა, ფუმფულა და თეთრი ფოქსტერიერი, სახელად მილოუ. ვინაიდან იმ პერიოდში, ძაღლის ამ ჯიშს ორი სახელით – “Tenerife” და “Bichon” მოიხსენიებდნენ, საერთაშორისო კინოლოგიურო ფედერაციის –  Fédération Cynologique Internationale პრეზიდენტმა წამოაყენა ტერმინი “Bichon Frisé” ძაღლის ვიზუალიდან გამომდინარე (Frisé ფრანგულად ნიშნავს “ხვეულს”, “ხუჭუჭას” ძაღლის ბეწვთან მიმართებაში). 1934 წლის 18 ოქტომბერს კი ბიშონ ფრიზე, როგორც ძაღლის ჯიში ოფიციალურად დარეგისტრირდა საფრანგეთის ეროვნულ კენელ კლუბში – Société Centrale Canine.

ქცევა და ხასიათი:

ბიშონ ფრიზე ითვლება მხიარულ, მგრძნობიარე, ჭკვიან, რბილი ხასიათის მქონე მოსიყვარულე ძაღლად. ბიშონებს, როგორც კომპანიონ ძაღლებს უყვართ ადამიანებთან ურთიერთობა და დიდ ყურადღებასაც ითხოვენ. ზოგადად, ძაღლის ეს ჯიში საკმაოდ კონტაქტურია და სიხარულით დაყვება პატრონს სასეირნოდ. ბიშონი კარგად ეწყობა ბავშვებს, რადგან ძალიან უყვარს თამაში და ბევრი ენერგია აქვს. იგი ასევე კარგად ეგუება სხვა ცხოველებსაც. ბიშონი საკმაოდ დამჯერი ჯიშია, თუკი მისი გაწვრთნა დაიწყება ადრეული ასაკიდან და მუდმივ რეჟიმში გაგრძელდება.

მოვლა:

ბიშონის ბეწვს დიდი მოვლა სჭირდება. მისი ორმაგი, ხუჭუჭა ბეწვი სახლის პირობებში  ყოველდღე თუ არა, კვირაში ორჯერ მაინც უნდა დაივარცხნოს, რათა მოშორდეს ჩახვეული და გათელილი თმა. აუცილებელია მიმართოთ პროფესიონალ გრუმერს თვეში ერთხელ, თქვენი ბიშონის ბეწვის დაბანის, დავარცხნისა და გაკრეჭვისათვის მითუფრო, რომ მისი ბეწვი თეთრია, რაც კიდევ უფრო მეტ სისუფთავეს მოითხოვს. ბიშონს ხშირად მაკრატლით კრეჭენ ტანის კონტურების გაყოლებაზე და ვარცხნიან ისე, რომ ღრუბელს დაემსგავსოს :). ძაღლის ეს ჯიში მიდრეკილია ყურის დაავადებებისაკენ, ამიტომ საჭიროა ყურების გულმოდგინედ გასუფთავებაც.

ბიშონ ფრიზე ითვლება ჰიპოალერგიულ ჯიშად, რადგან არ სცვივა ბალანი და ამიტომ შესაფერისია ისეთი ადამიანებისათვის, ვისაც ცხოველის ბეწვზე, ქერტლზე (მტვერზე) და  ნერწყვზე ალერგია აქვს. ბიშონის სწორი გრუმინგი ხელს უწყობს მოშვებული თმის მოშორებას, ხოლო ბეწვის ხვეულები ხელს უშლის მკვდარი თმისა და ქერტლის გარემოში გავრცელებას.

ჯანმრთელობა:

ბიშონ ფრიზესათვის დამახასიათებელია ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული შემდეგი პრობლემები:

ავტოიმუნური ჰემოლიზური ანემია – ანემია, გამოწვეული ადამიანის სისხლის წითელი უჯრედების – ერითროციტების საწინააღმდეგო ანტისხეულების ფორმირებით, რომლებიც “თავს ესხმიან” ერითროციტებს და იწვევენ მათ გასკდომას, რის შედეგადაც მცირდება ჟანგბადის მატარებელი სისხლის წითელი უჯრედების რაოდენობა სისხლის მიმოქცევაში. ამ დაავადების სიმპტომებია: სისუსტე, ენერგიის დაკარგვა, მადის ნაკლებობა, ღებინება, დიარეა, აჩქარებული გულისცემა და გახშირებული სუნთქვა, მუქი ფერის შარდი და მკრთალი ან ყვითელი ფერის ღრძილები.

იმუნური თრომბოციტოპენია – მდგომარეობა, რომლის დროსაც სისხლში არის თრომბოციტების ნაკლებობა. თრომბოციტები არიან უფერული უჯრედები, რომლებიც მონაწილეობენ სისხლდენის შეჩერებაში – შედედებაში თრომბის წარმოქმნის გზით. თრომბოციტოპენიის ყველაზე გავრცელებული კლინიკური ნიშანია კანისა და ლორწოვანი გარსის სისხლჩაქცევები.

სიმსივნეები

ღვიძლის უკმარისობა

ბიშონ ფრიზეს ხშირად აღენიშნება კატარაქტა ან ცხვირ-საცრემლე არხების დახშობა, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს თვალიდან სითხის დენა და დაულაქაოს თეთრი ბეწვი.

Bichon_Frise_Linares_head.jpg

სამწუხაროდ, ბიშონ ფრიზეს ლეკვების ყიდვა-გაყიდვის განცხადებები ჯერ-ჯერობით ვერ იძებნება საქართველოში 😦

გიტოვებთ ვიდეოს Youtube-ზე ბიშონების შესახებ.

წყარო:                   ვიკიპედია 

შარ-პეი

სალამი ყველას 🙂

აგერ უკვე თითქმის ერთი თვე ხდება, რაც ახალი პოსტი არ დამიწერია და არც ახალი წელი მიმილოცია ჩემი ბლოგის მკითხველებისათვის.

დაგვიანებით გილოცავთ ყველას ახალ, 2014 წელს. ყველას წარმატებებს, ხვავს, ბარაქას და ქვეყანაში მშვიდობას გისურვებთ 🙂

რაც შეეხება ჩემს პასიურობას: საქმე იმაშია, რომ სამსახური დავიწყე და ვეღარ ვიცლი ხოლმე ვეღარაფრისთვის, არათუ ბლოგისთვის. შაბათ-კვირას ვისვენებ და მაქსიმალურად შევეცდები, ამ დღეებში მაინც შემოგთავაზოთ ახალი პოსტები. დღეს გადავხედე ჩემს მიტოვებულ ბლოგს და ძალიან გამეხარდა, რომ ბლოგის სტატისტიკა სულ უფრო და უფრო სასიხარულო მონაცემებს მახვედრებს 🙂 ასევე ხმების მომატებული რაოდენობა დამხვდა ჩემს მიერ ბლოგზე განთავსებულ გამოკითხვებში და დიდ მადლობას გადავუხდი ყველა იმ ადამიანს, ვინც შემოდის ჩემს ბლოგზე, ინტერესდება მასზე განთავსებული მასალით და გამოკითხვებშიც იღებს მონაწილეობას. დიდი მადლობა ყველას! 🙂 ახლა კი საქმეზე გადავიდეთ.

დღევანდელი ჩემი პოსტი ძაღლის ისეთ ჯიშს ეხება, რომელიც მართლაც რომ გამორჩეული და უცნაური გარეგნობითაა დაჯილდოებული. კერძოდ კი, თავიც და ტანიც ნაოჭებით აქვს დაფარული და ასევე მოლურჯო-მოშავო ფერის ენა აქვს. მაშ ასე, თქვენს წინაშეა ჩინური შარ-პეი, ან უბრალოდ შარ-პეი:

ჩინური შარ-პეი

ჩინური შარ-პეი

ძაღლის ჯიში:                                    შარ-პეი

სხვა სახელი:                             ჩინური შარ-პეი

წარმომავლობა:                                ჩინეთი

ფერი:                                           წითური, ჩალისფერი, შავი, კრემისფერი, ყავისფერი, მოლურჯო,                                                                                გარგრისფერი, შოკოლადისფერი, იასამნისფერი

ბეწვის ტიპი:                              ცხენისებრი; ე.წ. “ჰორსი” (უხეში და ზედმეტად მჩხვლეტავი)                                                                                       ჯაგრისისებრი; ე.წ. “ბრაში” (1 ინჩამდე სიგრძის და შედარებით                                                                                   რბილი)                                                                                                                                                                                                         დათვისებრი (იშვიათია – 1 ინჩზე მეტი სიგრძის ბეწვით)

სიმაღლე:                                                  46 – 56 სმ

წონა:                                             ხვადი – 25 – 29 კგ;  ძუ – 18 – 25 კგ

ლეკვების რაოდენობა:                   4 – 6 ლეკვი

სიცოცხლის ხანგრძლივობა:      10 წელი

წარმოშობის ისტორია:

შარ-პეის ჯიში მომდინარეობს გუანდუნის პროვინციიდან, რომელიც სამხრეთ-ცენტრალურ ჩინეთში მდებარეობს. პირველი ჩინური შარ-პეი ძალიან განსხვავდებოდა ძაღლის იმ ჯიშისაგან, რომელიც დღეს ასე პოპულარულია დასავლეთში. სამხრეთ ჩინეთში -ჰონკონგსა და მაკაოში დასავლური და თავდაპირველი ტიპის შარ-პეის ერთმანეთისაგან განასხვავებენ ორი სხვადასხვა სახელით: “meat-mouth” და “bone-mouth”. ეს უკანასკნელი ტრადიციული ჩინური შარ-პეია, რომელსაც ნაკლები ნაოჭები, აპრეხილი კუდი, ცხენისებრი ბეწვი და ბეჰემოთისებრი დრუნჩი აქვს. სიტყვა “შარ-პეი” ითარგმნება, როგორც “ზუმფარისებრი ბეწვი” და აღნიშნავს ძაღლის ამ ჯიშის მოკლე და უხეშ ბეწვს.

შარ-პეის წინაპარი უცნობია. ის შესაძლებელია ოყოს ჩაუ-ჩაუს შთამომავალი, თუმცა ერთადერთი აშკარა კავშირი ძაღლის ამ ორ ჯიშს შორის მათი მოლურჯო-მოშავო ფერის ენაა. ჩინურ კერამიკულ ნაკეთობებზე არსებული ძველი სურათები კი ამტკიცებს, რომ ძაღლის ეს ჯიში ჯერ კიდევ ხანის დინასტიის დროს არსებობდა (206 წელი ჩვ.წ.აღ-მდე). ბოსტონის სახვითი ხელოვნების მუზეუმში დაცული ქანდაკება, რომელიც ჩვ.წ.აღ-ით 2 საუკუნით თარიღდება, გამოსახავს ძაღლს, რომელიც ძალიან ჰგავს თანამედროვე შარ-პეის. დიდი ხნის განმავლობაში შარ-პეი მიიჩნეოდა ზოგადი გამოყენების ფერმის ძაღლად ჩინურ სოფლებში, რომელსაც იყენებდნენ სანადიროდ, საქონლის სამწყემსად და დასაცავად და სახლისა და ოჯახის სადარაჯოდ. იმ დროისათვის, შარ-პეის გამოყვანა ხდებოდა ინტელექტის, ძალისა და მკაცრი, მოღუშული იერის გამო.

ბოლო დროის გენეტიკურმა კვლევამ აჩვენა, რომ შარ-პეი ძაღლის ერთ-ერთ უძველესი ჯიშია, რომელიც უფრო ადრე გამოეყო საერთო წინაპრებს, ვიდრე ძაღლის სხვა ჯიშები. 2004 წელს გამოქვეყნებულმა ძაღლის სუფთა სისხლის ჯიშების გენეტიკურმა ანალიზმა ცხადყო, რომ მგლების შემდეგ, მხოლოდ ოთხი ჯგუფი იყო ფუნდამენტური:  აზიიდან – შარ-პეი შიბა ინუს, აკიტასა და ჩაუ-ჩაუსთან ერთად; ცენტრალური აფრიკიდან – ბასენჯი; არქტიკიდან – მალამუტი ციმბირულ ჰასკისთან და სამოედთან ერთად და შუა აღმოსავლეთიდან – ავღანური მწევარი და სალუკი.

მოგვიანებით, შარ-პეის ძაღლების ჩხუბებში იყენებდნენ. მოშვებული კანი და უკიდურესად მჩხვლეტავი ბეწვი მას თავდაპირველად განუვითარდა გარეული ტახის მოსაგერიებლად, როდესაც მას სანადიროდ იყენებდნენ. ძაღლების მაჩხუბრები შარ-პეის ამ თავისებურებას იყენებდნენ იმისათვის, რომ მოწინააღმდეგეს ადვილად ვერ ჩაევლო კბილები შარ-პეის უხეში კანისათვის და თუკი იგი მაინც შეძლებდა შარ-პეისათვის პირის ჩავლებას, ეს უკანასკნელი მაინც შეძლებდა მანევრირებასა და მეტოქის კბენას.

კომუნისტური რევოლუციის დროს, როდესაც შარ-პეის რაოდენობა საგრძნობლად შემცირდა, ძაღლები გადაარჩინა ჰონგ-კონგელმა ბიზნესმენმა მატგო ლაუმ (Matgo Law), რომელმაც 1973 წელს მიმართა ამერიკელებს ძაღლების ჟურნალის მეშვეობით, რათა გადაერჩინათ ძაღლის ეს ჯიში. დაახლოებით 200 შარ-პეი კონტრაბანდული გზით გადაიყვანეს ამერიკაში. ეხლანდელი ამერიკული შარ-პეის ჯიშის ძაღლები სწორედ იმ 200 გადარჩენილი ძაღლის შთამომავლები არიან.

ქცევა და ხასიათი:

შარ-პეის ლეკვობიდანვე სჭირდება სოციალიზაცია ბავშვებთან, უცხოებთან და სხვა ცხოველებთან. სხვა მოჩხუბარი ჯიშების მსგავსად, ძაღლის ეს ჯიშიც შეიძლება იყოს ჯიუტი, მტკიცე ნებისყოფის და ძალიან ტერიტორიულიც. ადრეული ასაკიდანვე მკაცრი და თანამიმდევრული წვრთნა შველის ამ თვისებების აღმოფხვრას, სანამ ისინი პრობლემად ჩამოყალიბდება.

შარ-პეი ხშირად ეჭვის თვალით უყურებს და უნდობლობით ხვდება ხოლმე უცხოებს, რასაც მისი, როგორც მოდარაჯე ძაღლის წარსულამდე მივყავართ. ძაღლის ეს ჯიში ძალიან დამოუკიდებელი და ჩაკეტილია. ამის მიუხედავად, შარ-პეი ძალიან მოსიყვარულე და ერთგულია თავისი ოჯახისადმი და უცხოებსაც კარგად იღებს, თუკი ადრეული ასაკიდანვე მოხდება მისი სათანადო გაცნობა სხვა ადამიანებისადმი. შარ-პეი წყნარი ჯიშია და მხოლოდ იმ შემთხვევაში ყეფს, როცა რაიმე აწუხებს ან თამაშობს. იგი შემგუებელია და ბრძანებებს სწრაფად სწავლობს. აქვს კარგი ყნოსვა; ბოლო დროს ხშირად მონაწილეობს შეჯიბრებებში მორჩილებასა და დაბრკოლებათა გადალახვაში.

მოვლა:

შარ-პეის ბეწვი ადვილი მოსავლელია, თუმცა საჭიროა დანაოჭებული კანის ნაკეცების გასინჯვა და გასუფთავება, რათა ინფექცია არ შეიჭრას. ასევე ყოველკვირეულად უნდა შემოწმდეს შარ-პეის ყურებიც, რადგან ისინი შესაძლოა ბაქტერიებისა და ყურის პარაზიტების ბუდედ იქცეს იმის გამო, რომ არ ხდება მათი სათანადო დაჰაერება. შარ-პეის სწრაფად ეზრდება ფრჩხილები თათებზე, ამიტომ აუცილებელია მათი დაჭრაც.

ბეწვის კარგ მდგომარეობაში შესანარჩუნებლად საკმარისია ჯაგრისით მსუბუქად ვარცხნა. შარ-პეის არ უყვარს ბანაობა, ამიტომ დაბანეთ მხოლოდ საჭიროების შემთხვევაში, თვეში ერთხელ ან ორჯერ, ან მშრალი შამპუნით გაასუფთავეთ. მოაცილეთ მიკრული ტკიპები.

ძაღლის ეს ჯიში ენერგიული ჯიშია და ესაჭიროება რეგულარული ვარჯიში, მაგრამ საზოგადოებაში საბლის გარეშე მისი გაყვანა არ შეიძლება უცხო ადამიანებისადმი შესაძლო აგრესიის გამოვლენის თავიდან ასაცილებლად.

ჯანმრთელობა:

შარ-პეისათვის დამახასიათებელია ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული შემდეგი პრობლემები:

ალერგიით გამოწვეული კანის ინფექციები

მემკვიდრეობითი შარ-პეის ცხელება – სერიოზული, თანდაყოლილი დაავადებაა, რომელიც იწვევს ხანმოკლე, მაგრამ განმეორებით ცხელებას, რომელიც 24 საათამდე გრძელდება და თან სდევს სითხის დაგროვება ფეხის კოჭებს ირგვლივ და მათი გასიება.

ამილოიდოზი –  ამ დაავადების დროს, ანომალიური ცილა ამილოიდი სრულიად სხვადასხვა ორგანოსა და ქსოვილში ლაგდება, მათ შორის – კუნთებში, შემაერთებელ ქსოვილში, პერიფერიულ ნერვებში. ცილა ამილოიდი ხშირად თირკმელებსა და ღვიძლშიც ჩნდება, რასაც საბოლოოდ თირკმლის უკმარისობამდე მივყავართ.

ენტროპიონი – ქუთუთოს შიგნით შებრუნება თვალის ბროლისაკენ, რაც თვალის გაღიზიანებას იწვევს და უყურადღებობის შემთხვევაში, შესაძლოა სიბრმავით დასრულდეს. ენტროპიონის შემთხვევაში საჭიროა ქირურგიული ჩარევა.

ყურის ინფექციები

ვიტამინ B-12-ის ნაკლებობა – ეს დააადება შარ-პეის ჯიშის ძაღლებისათვის საზოგადო პრობლემას წარმოადგენს და მას მემკვიდრულად მიიჩნევენ.

shar pei puppy in gardenშარ-პეი საქართველოშიც იყიდება და მისი ფასი 350 – 400 დოლარს შეადგენს. (მონაცემები აღებულია ვებ-გვერდიდან mymarket.ge)

გიტოვებთ Animal Planet-ის ვიდეოს Youtube-ზე შარ-პეის შესახებ.

წყარო:                   ვიკიპედია 

                               პროგრამა – Dogs of the world (გუგლ ფლეიდან)

                               პაულ მაკგრივი, ელიზაბეტ ჯინისი – ძაღლები

                               დევიდ ალდერტონი – როგორ შევარჩიოთ ძაღლი

დალმაციელი (დალმატინელი)

ძაღლის ამ ჯიშს ალბათ ყველა იცნობს თავისი გამორჩეული გარეგნობის, უფრო ზუსტად კი მისი კოპლებიანი ფიზიონომიის წყალობით 🙂 ჩემთვის ეს ძაღლი მაინც ბავშვობის დროინდელ მულტფილმთან ასოცირდება, სადაც ძალიან ბევრი და საყვარელი კოპლებიანი ლეკვები დარბიან. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, წარმოგიდგენთ დალმაციელს, რომელსაც ყველა ჩვენგანი ალბათ დალმატინელად იცნობს, თუმცა სწორი ქართული სახელი დალმაციელია და ამიტომ, მეც ამ სახელს გამოვიყენებ პოსტში:

დალმაციელი (დალმატინელი)

დალმაციელი (დალმატინელი)

ძაღლის ჯიში:                                    დალმაციელი (დალმატინელი)

სხვა სახელი:                             ეტლის ძაღლი
                                                                       კოპლებიანი ეტლის ძაღლი                                                                                                                                                                სახანძრო ძაღლი                                                                                                                                                                                      ქლიავის პუდინგის ძაღლი (Plum Pudding Dog)

მეტსახელი:                                          დალ; დალი

წარმომავლობა:                                ხორვატია

ფერი:                                           თეთრ ფონზე შავი ან ღვიძლისფერი ლაქებით 

ბეწვის ტიპი:                              გლუვი, მოკლე, ხშირი და სწორი

სიმაღლე:                                                 ხვადი –  53 – 66 სმ;  ძუ – 46 – 64 სმ

წონა:                                            ხვადი – 15 – 32 კგ;  ძუ – 16 – 24 კგ

ლეკვების რაოდენობა:                  6 – 13 ლეკვი (ზოგჯერ მეტიც)

სიცოცხლის ხანგრძლივობა:     10 – 13 წელი

წარმოშობის ისტორია:

საერთაშორისო კინოლოგიური ფედერაცია ხორვატიას, კერძოდ კი მის ერთ-ერთ ისტორიულ რეგიონს – დალმაციას მიიჩნევს დალმაციელის (დალმატინელის) წარმოშობის ადგილად და ამის დასასაბუთებლად მოჰყავს რამოდენიმე ისტორიული წყარო.

ამ ძაღლის პირველი ილუსტრაციები აღმოჩენილია ხორვატიაში. ესენია საკურთხევლის ნახატი დასავლეთ ხორვატიის ერთ-ერთ სოფელში – ველი ლოშინში (Veli Lošinj), რომელიც მეჩვიდმეტე საუკუნით თარიღდება და ასევე ფრესკა სამხრეთ დალმაციის ქალაქ ზაოსტროგში. დალმაციელის პირველი დოკუმენტალური აღწერა ადრეული მე-18 საუკუნიდან, ჯიაკოვო-ოსიეკის არქიეპარქიის (Archdiocese of Đakovo-Osijek) არქივიდან იწყება, სადაც ეს ძაღლი მოხსენიებული და აღწერილია, როგორც Canis Dalmaticus ეპისკოპოს პეტარ ბაკიჩის მიერ ეკლესიის ქრონიკებში 1719 წლიდან და შემდგომ ანდრეას კეცზკემეტის მიერ კვლავ ეკლესიის ქრონიკებში 1739 წელს. 1771 წელს თომას პენანტმა დალმაციელი თავის წიგნში ”Synopsis of Quadrupeds” აღწერა, რომელშიც ძაღლის ამ ჯიშის წარმოშობის ადგილად დალმაცია, ხოლო ჯიშის სახელად კი – დალმაციელი განსაზღვრა.

დალმაციელის ჯიში უმთავრესად ინგლისში განვითარდა. ძაღლის ამ ჯიშის პირველი არაოფიციალური სტანდარტის წარდგენა 1882 წელს მოხდა ინგლისელ ვერო შოს მიერ. 1890 წელს კი ინგლისში დალმაციელების პირველი კლუბის დაარსებისთანავე, სტანდარტი ოფიციალური გახდა.

დალმაციელის მოვალეობები:

ძაღლის ამ უძველეს ჯიშს სხვადასხვა დანიშნულებისათვის იყენებდნენ. დალმაციელები იყვნენ საომარი ძაღლები, რომლებიც დალმაციის საზღვრებს იცავდნენ. დღევანდელ დღემდე, დალმაციელს შერჩენილი აქვს მოდარაჯის ძლიერი ინსტინქტი. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ძაღლი მეგობრული და ერთგულია იმათთან, ვისაც იცნობს და ენდობა, თავს შორს იჭერს უცხოებისა და სხვა ძაღლებისაგან. დალმაციელებს ასევე გააჩნიათ ძლიერი სამონადირეო ინსტინქტიც და ვირთხებისა და პარაზიტების შესანიშნავ გამანადგურებლებად ითვლებიან. სპორტში კი მათ იყენებენ ჩიტებზე, გარეულ ღორებზე და ხარირმებზე სანადიროდ და ასევე რეტრივერებად და კვალის ამღებ ძაღლებად. თავიანთი გამორჩეული ექსტერიერისა და ინტელექტის წყალობით, ეს ძაღლები წლების განმავლობაში ცირკშიც კი წარმატებით გამოდიან. დალმაციელები შესაძლოა ყველაზე მეტად ცნობილნი იყვნენ თავიანთი როლით სახანძრო აპარატის ესკორტში და აგრეთვე სახანძროს თილისმად. რადგანაც დალმაციელები და ცხენები შესანიშნავად ეთავსებიან ერთმანეთს, ამ ძაღლებს წვრთნიდნენ იმისათვის, რომ ცხენებშებმული ეტლისათვის გზა გაეთავისუფლებინათ და სწრაფად გაეწიათ მეგზურობა მეხანძრეებისათვის ცეცხლის ჩასაქრობად. ძაღლის ამ ჯიშს სახანძრო ბრიგადები სახანძროსა და მასში განთავსებული ინვენტარის სამეთვალყურეოდაც იყენებდნენ. სახანძრო ეტლების წაყვანა ხდებოდა სწრაფი და ძლიერი ცხენების მიერ, რომლებიც ქურდებისათვის მაცდურ სამიზნეს წარმოადგენდა, ამიტომაც დალმაციელები ჰყავდათ სახანძროში ქურდების შესაჩერებლად. 

101 დალმაციელი:

როგორც პოსტის შესავალში აღვნიშნე, ჩემთვის და ალბათ ბევრი თქვენგანისთვისაც დალმაციელი იმ მულტფილმთან ასოცირდება, რომელიც უოლტ დისნეის კომპანიის მიერ იქნა გადაღებული 1961 წელს; 1996 წელს კი შეიქმნა ამ მულტფილმის რიმეიქი ამჯერად კინოფილმის სახით. წიგნი 101 კოპლებიანი ლეკვის შესახებ, სახელად ”101 დალმაციელი” ეკუთვნის ბრიტანელ ავტორს – დოდი სმიტს, რომელიც დაიწერა 1956 წელს. სწორედ ამ ნაწარმოებმა მოახდინა დალმაციელის ჯიშის მასიური პოპულარიზაცია.

”101 დალმაციელი”

”101 დალმაციელი”

აქვე გიტოვებთ ამ მულტფილმის, ისევე, როგორც ფილმის ლინკებს.

101 დალმაციელი (მულტფილმი)

101 დალმაციელი (ფილმი)

ქცევა და ხასიათი:

დალმაციელი აქტიური, ენერგიული, მხიარული, დამცველი, ერთგული, გონიერი და დამჯერი ძაღლია. იგი შესანიშნავი არჩევანია მათთვის, ვისაც მის სავარჯიშოდ და გასაწვრთნელად საკმარისი დრო აქვს. ხალისიან და ცელქ დალმაციელებს ბავშვები ძალიან უყვართ და მათგანაც იმავეს გრძნობენ. სიამოვნებთ ასევე პატრონებთან ერთად ყოფნაც. პატრონისაგან საკმარისი რაოდენობით ყურადღებისა და სითბოს მიუღებლობის შემთხვევაში, ისინი დეპრესიულები და შესაბამისად ნაკლებად აქტიურნი ხდებიან.

ეს ძაღლები საკმაოდ მგრძნობიარეები არიან, ამიტომ მათი წვრთნისას საჭიროა მოთმინება, დაყვავება, მაგრამ თანამიმდევრულობა.

მოვლა:

სანამ ძაღლის ამ ჯიშის მოვლაზე გადავიდოდე, უნდა აღვნიშნო შემდეგი რამ:

დალმაციელი ლაქებით დაფარული ძაღლის ერთადერთი ჯიშია. ამ ჯიშის ლეკვები კოპლების გარეშე, სულ თეთრები იბადებიან, ლაქები კი დაბადებიდან 3 კვირაში უჩნდებათ. ერთი თვის შემდეგ მათ უკვე თითქმის ყველა ლაქა აქვთ, თუმცა კოპლები მთელი სიცოცხლის განმავლობაში განაგრძობენ განვითარებას დალმაციელის ტანზე, ოღონდ უფრო ნაკლები ტემპით.

შავლაქებიან ძაღლებს აქვთ შავი ცხვირი, ხოლო ღვიძლისფერლაქებიანს კი – ყავისფერი.

დალმაციელს შეიძლება ჰქონდეს მუქი ყავისფერი, ქარვისფერი ან ცისფერი თვალები. ზოგიერთს კი შესაძლოა სხვადასხვა ფერის თვალებიც კი ჰქონდეს, მაგალითად ერთი თაფლისფერი და მეორე – ცისფერი. (თვალის ჰეტეროქრომია)

ძაღლის ამ ჯიშს ბეწვი მთელი წლის განმავლობაში ცვივა, თუმცა ეს განსაკუთრებით უხვად წელიწადში ორჯერ ხდება. დალმაციელის მოკლე ბეწვი ხშირად მჭიდროდ ეკრობა ხალიჩას, ტანსაცმელს ან თითქმის ნებისმიერი სახის ქსოვილს და ძნელი მოსაშორებელია. სწორედ ამიტომ, ხშირად საჭიროა მისი ჯაგრისით მსუბუქად დავარცხნა.

ბეწვში ზეთის მინიმალური რაოდენობით არსებობის გამო, დალმაციელს არ აქვს სუნი და საკმაოდ სუფთა ძაღლად ითვლება. ეს ძაღლი ცნობილია იმითაც, რომ სხვა ძაღლების მსგავსად, არ იცის ტალახში თათების ჩადგმა და დასვრა. ბანაობა საჭიროა მხოლოდ საჭიროების შემთხვევაში.

ძაღლის ამ ჯიშისათვის აუცილებელია ასევე თათებზე ფრჩხილების დაჭრაც. დალმაციელს ძალიან სწრაფად ეზრდება ფრჩხილები, ამიტომ რამოდენიმე კვირაში ერთხელ მისთვის ფრჩხილების დაჭრა ურიგო არ იქნება.

დალმაციელისათვის აუცილებელია ბევრი და ინტენსიური (ყოველდღიური) ვარჯიში. მისთვის საჭიროა უსაბელოდ დიდხანს სირბილი. ძაღლის ამ ჯიშს უნდა ჰქონდეს დიდი ეზო სარბენად და სათამაშოდ. ბინაში ცხოვრება დალმაციელისათვის შესაფერისი არაა.

ჯანმრთელობა:

დალმაციელი შედარებით ჯანმრთელი და ადვილად მოსავლელი ჯიშია, თუმცა მასაც ახასიათებს ჯიშისათვის დამახასიათებელი ჯანმრთელობის პრობლემები, როგორიცაა მაგალითად სიყრუე, ალერგია და კენჭები შარდის ბუშტშსა და თირკმელებში.

მენჯ-ბარძაყის სახსრის დისპლაზია, რომელიც მხოლოდ სუფთა ჯიშის დალმაციელების 4,6 %-ს ემართება, არ წარმოადგენს ამ ჯიშისათვის დამახასიათებელ სერიოზულ პრობლემას.

უკვე ხანშიშესულ ძუ და ხვად დალმაციელებს (ცამეტ წელზე ზევით) შესაძლოა დაემართოთ ოსტეოფიტი და ართრიტ.

ოსტეოფიტი – ძვლოვანი კორძი ძვლის სახსროვანი ზედაპირის კიდეებზე ართროზისას. ეს წანაზარდი იწვევს მოძრაობის შეზღუდვას და თან ახლავს ტკივილი.

ართრიტი – სახსრის დაავადება; ერთი ან მეტი სახსრის ანთება.

სიყრუე – გენეტიკური მიდრეკილება სიყრუისაკენ დალმაციელებში საკმაოდ სერიოზულ პრობლემას წარმოადგენს. ძაღლის ამ ჯიშის დაახლოებით 70 %-ს გააჩნია ნორმალური სმენა. ადრეული მომშენებლების მიერ სიყრუის აღიარება არ ხდებოდა და ამიტომ დალმაციელის ჯიში უჭკუოდ ითვლებოდა. მას შემდეგაც კი, როდესაც მოხდა ამ პრობლემის გენეტიკურ ნაკლად აღიარება, მომშენებლებმა მაინც ვერ გაიგეს ძაღლის ბუნება და სიყრუე დალმაციელებში კვლავაც ითვლება ხშირ პრობლემად.

ცისფერთვალება დალმაციელებს უფრო მეტი შემთხვევითობით უვითარდებათ სიყრუე, ვიდრე თაფლისფერთვალა ინდივიდებს, თუმცა კავშირი ამ ორ თავისებურებას შორის ჯერ კიდევ არ არის საბოლოოდ დადასტურებული. 

ჰიპერურიკემია – დალმაციელებს, ადამიანების მსგავსად შეიძლება დაემართოთ ჰიპერურიკემია. ეს არის ნივთიერებათა ცვლის მემკვიდრეობითი დაავადება. იგი ვლინდება შარდმჟავის მომატებული შემცველობით შარდში და იწვევს პოდაგრას. შარდმჟავა შესაძლოა მაღალი კონცენტრაციით გამოიყოს შარდში, რაც იწვევს კენჭებს თირკმელსა და შარდის ბუშტში. ეს მდგომარეობა ძირითადად ვლინდება შუახნის ხვად დალმაციელებში. 10 წელზე მეტი ხნის ხვადი ინდივიდები მიდრეკილნი არიან თირკმლის კენჭებისაკენ, ამიტომ უნდა მოხდეს მათთვის კალციუმის მიღების შემცირება ან შესაბამისი სამედიცინო მკურნალობის ჩატარება.

Dalmatian-dog6

დალმაციელი საქართველოშიც იყიდება და მისი ფასი 250-300 ლარს შეადგენს. (მონაცემები აღებულია ვებ-გვერდიდან mymarket.ge)

გიტოვებთ Animal Planet-ის ვიდეოს Youtube-ზე დალმაციელის შესახებ.

წყარო:                   ვიკიპედია 

                               პროგრამა – Dogs of the world (გუგლ ფლეიდან)

                               პაულ მაკგრივი, ელიზაბეტ ჯინისი – ძაღლები

                               დევიდ ალდერტონი – როგორ შევარჩიოთ ძაღლი

ფრანგული ბულდოგი

ერთი წლის შემდეგ ისევ დავბრუნდი ჩემს საყვარელ ბლოგზე, რომელიც ასე უპატრონოდ მქონდა მიტოვებული და ვაპირებ, ახალი შემართებითა და სულისკვეთებით შევუდგე ისევ ახალ–ახალი პოსტების წერას და თქვენთვის, ანუ ჩემი ბლოგის მკითხველისათვის ძაღლების სხვადასხვა ჯიშების გაცნობასა და მათ შესახებ ინფორმაციის მოწოდებას.

მაშ ასე, ჩემი ბლოგის შემდეგი სტუმარია ყველაზე ღრუტუნა, ხრუტუნა და გოჭივით ჩაპუსკუნებული ძაღლის ჯიში თავისი სამარკო ”ღამურისებრი” ყურებით – ფრანგული ბულდოგი. 🙂

ფრანგული ბულდოგი

ფრანგული ბულდოგი

ძაღლის ჯიში:                                     ფრანგული ბულდოგი

სხვა სახელი:                               Bouledogue  Français

მეტსახელი:                                            ფრენჩი

წარმომავლობა:                                 ინგლისი

ფერი:                                            შავი, ვეფხვისებრი, ყავისფერი, კრემისფერი, თეთრი

სიმაღლე:                                                  30 სმ

წონა:                                             9 – 13 კგ

სიცოცხლის ხანგრძლივობა:      8 – 10 წელი

 

წარმოშობის ისტორია:

თანამედროვე ფრანგული ბულდოგის წარმომავლობა სათავეს იღებს ძველბერძნული ტომის – მოლოსელთა ძაღლისაგან. ეს ძაღლები დანარჩენ ძველ სამყაროში გაავრცელეს ფინიკიელმა ვაჭრებმა. ბრიტანული მოლოსური ძაღლები გარდაიქმნა მასტიფად. მასტიფის ქვე-ოჯახი კი იყო ე.წ. ”ხარის დამკბენი” – ძაღლი, რომელიც გამოიყენებოდა ხარებთან შეჯიბრის დროს.

სისხლიანი სპორტის სახეობები, როგორიც იყო ხარებთან შეჯიბრებები, აკრძალულ იქნა ინგლისში 1835 წელს და ეს ”ბულდოგები” საქმის გარეშე დარჩნენ. თუმცა, მათი გამოყვანა მოხდა არასპორტული მიზნებისათვის 1800 წლის შემდეგ, ასე, რომ მათი დანიშნულება შეიცვალა სპორტული ჯიშიდან კომპანიონ ძაღლამდე. ძაღლის ზომის შესამცირებლად მოხდა ზოგიერთი ბულდოგის შეჯვარება ტერიერებთან, სხვებისა კი – მოპსებთან. 1850 წლისათვის ”თოი” ბულდოგები უკვე ჩვეულ მოვლენას წარმოადგენდა ინგლისში და ისინი ჩნდებოდნენ ე.წ. ”ბრიდ” (ჯიშის) შოუებში დაახლოებით 1860 წლიდან.

ამავე დროს, ნოტინგემელმა მაქმანის გამკეთებლებმა (lace makers), რომლებიც ინდუსტრიული რევოლუციის შედეგად ადგილნაცვალნი აღმოჩნდნენ, დასახლება დაიწყეს საფრანგეთში, კერძოდ კი – ნორმანდიაში. მათ თან ახლდათ სხვადასხვა ძაღლები, მათ შორის მინიატურული ბულდოგები. ამ ძაღლებმა პოპულარობა მოიპოვეს საფრანგეთში და ვაჭრობა დაიწყო პატარა ბულდოგების იმპორტის მიმართულებით. ინგლისელი მომშენებლები აგზავნიდნენ საფრანგეთში ისეთ ბულდოგებს, რომლებიც ძალიან პატარებად ითვლებოდნენ, ან გააჩნდათ რაიმე ნაკლი, როგორიც იყო მაგალითად, მათი დაცქვეტილი ყურები.  1860 წლისათვის, ინგლისში უკვე ძალიან ცოტა მინიატურული ბულდოგი იყო შემორჩენილი მათი პოპულარობის გამო საფრანგეთში.

ეს პატარა ბულდოგები თანდათანობით ჩაითვალა, როგორც ჯიში და მიიღო კიდეც სახელწოდება – Bouledogue Francais. ინგლისური სახელის ეს გაფრანგულება თავის მხრივ სიტყვების შემოკლებას წარმოადგენს:  “boule” (ბურთი) და “dogue” (მასტიფი ან მოლოსელი). ეს ძაღლები ძალიან მოდურად ითვლებოდა საფრანგეთში და ისინი ჰყავდათ როგორც მაღალი საზოგადოების ქალბატონებსა და პარიზელ მეძავებს, ასევე ხელოვანებს, მწერლებსა და მოდის დიზაინერებს. ფრანგმა მხატვარმა, ანრი დე ტულუზ-ლოტრეკმა ძაღლის ეს ჯიში თავის ნახატებით უკვდავყო.

ანრი დე ტულუზ-ლოტრეკი - ”პატარა ძაღლი”

ანრი დე ტულუზ-ლოტრეკი – ”პატარა ძაღლი”

ანრი დე ტულუზ-ლოტრეკი - ”მაგიდაზე დამჯდარი ტუკი”

ანრი დე ტულუზ-ლოტრეკი – ”მაგიდაზე დამჯდარი ტუკი”

თუმცაღა, ჩანაწერები ჯიშის შემდგომი განვითარების შესახებ არ არის შემორჩენილი და იგი საკმაოდ დაშორდა მის საწყის ბულდოგის ფესვებს. ტერიერისა და მოპსის ჯიშების ბულდოგთან თანდართვის შედეგად შეიძლება იქნას მიჩნეული ამ ჯიშის გრძელი, სწორი ყურები და თვალების სიმრგვალე.

ქცევა და ხასიათი: 

ფრანგულ ბულდოგს, ისევე როგორც სხვა კომპანიონი ძაღლების ჯიშებს, ესაჭიროება ადამიანებთან ახლო კონტაქტი. ისინი მინიმალურ დატვირთვასა და ვარჯიშს საჭიროებენ, თუმცა აუცილებელია მათი ყოველდღიური გასეირნება. ბრტყელსახიან ფრანგულ ბულდოგებს სახლს გარეთ ცხოვრება არ შეუძლიათ. მათი სასუნთქი სისტემა შეუძლებელს ხდის ტემპერატურის თავად დარეგულირებას. ამის გარდა, ისინი მძიმე წონისა არიან და მათთვის სირთულეს წარმოადგენს ცურვა. სიფრთხილის გამოჩენაა საჭირო, როცა ფრანგულ ბულდოგებს ავარჯიშებენ ცხელ ან ნესტიან ამინდში, რადგან ისინი მიდრეკილნი არიან მზის დარტყმისაკენ. არ შეიძლება მათი გადატვირთვა (გადახურება) შინ, სახლში თამაშის დროსაც კი.

ფრანგული ბულდოგებს უყვართ თამაში და თავიანთი ლოიალური, მოსიყვარულე ბუნებით ნამდვილ კომპანიონებს წარმოადგენენ ადამიანებისათვის. ძაღლის ეს ჯიში ჭკვიანი ჯიშია, თუმცა მისი მტკიცე და ჯიუტი ბუნება ერთგვარ გამოწვევას წარმოადგენს წვრთნისათვის. მათთვის საჭიროა ადრეული სოციალიზაცია. სტენლი კორენის ”ძაღლების ინტელექტი”-ს მიხედვით, ფრანგული ბულდოგი 58-ე ადგილს იკავებს.

ფრანგული ბულდოგი იშვიათად ყეფს და ისიც იმ შემთხვევაში, თუკი ყურადღების მიქცევას ცდილობს იმისათვის, რომ რაღაც უნდა, ან მხოლოდ იმიტომ, რომ არ არის ბედნიერი. მას შეუძლია იყოს კარგი მეთვალყურე ძაღლი, თუმცა სუსტი დარაჯია. ეს ჯიში მომთმენი და ძალიან მოსიყვარულეა პატრონის მიმართ, განსაკუთრებით კი ბავშვებისადმი, რომლებსაც უფრო მეტად ძუ ფრანგული ბულდოგები იცავენ. მათ უყვართ თავიანთ ოჯახში, ადამიანების გვერდით ყოფნა და ითხოვენ ყურადღებასა და სიყვარულს. ისინი ადვილად ეგუებიან სხვა ძაღლებს, კატებსა და შინაურ ცხოველებს.

მოვლა: 

ძაღლის ეს ჯიში ძალიან ადვილი მოსავლელია. ფრანგულ ბულდოგს მოკლე ბეწვი აქვს, ამიტომ საკმარისი იქნება ბეწვის მცირე დავარცხნა მკვდარი თმის მოსაშორებლად. ასევე საჭიროა სახეზე არსებული ნაოჭების რეგულარული წმენდა და მათი მშრალ მდგომარეობაში ყოფნა, რათა თავიდან იქნას აცილებული ინფექცია. ასევე აუცილებელია თათებზე ფრჩხილების დაჭრაც.ყურადღება უნდა მიექცეს იმ ფაქტსაც, რომ ფრანგული ბულდოგი სიმსუქნისკენაა მიდრეკილი, რაც უარყოფითად მოქმედებს მის სასუნთქ სისტემაზე, ამიტომ მუდმივად უნდა ვაკონტროლოთ მისი წონა.

ჯანმრთელობა: 

როგორც ზემოთ აღვნიშნე, ფრანგულ ბულდოგს აქვს ბრტყელი სახე, ანუ წარმოადგენს ბრაქიცეფალურ ჯიშს და ამის გამო მისთვის სირთულეს წარმოადგენს ტემპერატურის ეფექტურად დარეგულირება. თუკი სხვა ჯიშის ძაღლებისათვის რაღაც დოზით შემაწუხებელია სიცხე, ფრანგული ბულდოგისთვის იგი შეიძლება ლეტალური (სასიკვდილო) აღმოჩნდეს. ამ ჯიშის ძაღლს ყოველთვის უნდა ჰქონდეს სუფთა წყალი და ჩრდილი. იმ მიზეზის გამო, რომ ფრანგული ბულდოგი თავისი მიჭყლეტილი ცხვირის გამო ცხვირით ცუდად სუნთქავს, იგი სუნთქავს პირით და ამის გამო ხვრინავს 🙂

ფრანგულ ბულდოგებს გააჩნიათ ზურგისა და ხერხემლის პრობლემებიც. მათ ასევე შეიძლება დაემართოთ კვირისტავის ამოვარდნილობა.

თვალები:  ფრანგულ ბულდოგებს აქვთ მიდრეკილება თვალის დაავადებების მიმართაც. კერძოდ კი უჩნდებათ ე.წ. მესამე ქუთუთო. თუმცა ეს დაავადება უფრო მეტად ინგლისური ბულდოგებისა და მოპსებისათვის არის დამახასიათებელი. მათ ასევე შეიძლება დაემართოთ გლაუკომა, რეტინალური დისპლაზია, რქოვანის წყლული და ასევე კატარაქტა. 

მშობიარობა და რეპროდუქცია: 

იმის გამო, რომ ფრანგული ბულდოგი მძიმე წონისაა და გააჩნია ვიწრო ბარძაყები და სუსტი უკანა ფეხები, ხვადებს უჭირთ ძუების ბუნებრივად განაყოფიერება და შესაბამისად ბუნებრივად მშობიარობა. ამიტომ ძუ ფრანგული ბულდოგები ხშირად საჭიროებენ ქირურგიულ ჩარევას ლეკვების გასაჩენად. ლეკვების 80 % სწორედ საკეისრო კვეთით ჩნდება ხოლმე.

VeraEyes_1280x1024

ფრანგული ბულდოგები საქართველოშიც იყიდება და მათი ფასი საშუალოდ 200-350 ლარს შეადგენს. (მონაცემები აღებულია ვებ-გვერდიდან mymarket.ge)

გიტოვებთ ”Animal Planet”-ის ვიდეოს Youtube-ზე ფრანგული ბულდოგის შესახებ.

წყარო:             ვიკიპედია

                        პროგრამა – Dogs of the world (გუგლ ფლეიდან)